شَبِ قَدر و شَبِ راز و مُناجات

شَبِ قَدر و شَبِ راز و مُناجات - بِخواهَم حاجت از قاضِیِ حاجات

شَبِ دِلدادگی با آن کَریم است - نَمودَن رُو بِه رَحمَن و رحیم است

شَبِ قَدر است و شامِ راز گُفتن - خطاها را یکایک باز گُفتن

شَبِ اِقرار کَردن بَر خطاها - بَرایِ ما بَدا وَ روسِیاها

شَبِ بر گشتن اَز راهِ خطا شُد - شَبِ تَوبه زِ هَر جُرم و گُنا شُد

کُنَم اِقرار، بَر جُرم وخَطایم - بِگویَم با خُدا نا گفته هایم

خُدایا مَن بَدَم، اَستَغفِراللّه - مَکُن اَز دَر رَدَم، اَستَغفِراللّه

خُدایا بَر خطایَم دارَم اِقرار - کنون رو کرده اَم، مَن سویِ غَفّار

مَنِ اَلدَنگ، کَردَم، رُو بِه این دَر - بِه این دَر، اَی خُداجان مینَهَم سَر

خُداجان، مَن که عَبدی رُوسِیاهم - به این دَر آمَدم بخشی گُناهم

مَنِ اَلدَنگ، خیلی لات و لوتَم - زِ دَرگاهِ خودَت مَنما تُو شوتَم

سَرِ دُنیا نَمودَستَم قماری - ولی بَد باختم، با بَد بِیاری

شُدم مَن وَر شکسته، زین تجارت - کمک کُن، تا نمایم تَرکِ عادت

دَر این بازِیِ شَطرنجِ هَوَسها - شُدَم بیچاره و بی یار و تنها

همیشه مُهره یِ مَن اشتباه است - همیشه فِکرِ مَن فِکرِ گُناه است

نَبُردم، چونکه بَختِ مَن سِیَه بود – رقیبم، اَسب بود و پادشه بود

رَقیبم اَسب بود و مَن پیاده - چنان یک نوکری بَر دَر سِتاده

همیشه بوده اَم اَندَر پَیِ گنج - دَر آخِر ماتِ این بازِیِ شطرنج

نَصیبِ مَن همیشه کُرّه خَر بود - وَلیکن لاف و لوفَم ، کَرّ و فَر بود

بِدادَم رایگانی عُمرَم اَز دَست - چرا؟! چون اَز شَرابَش بوده ام مَست

سَوارِ اَسبِ خُود خواهی شُدَستَم - نَمودَم هَر گُنَه کامَد زِ دَستم

کُنون در یافتم، این راه چاه است - تمامِ کارهایَم اِشتباه است

کُنون زِ اَفعالِ بَد، استغفر اللّه - اَگَر دَه یا که صَد، استغفر اللّه

کُنون شرمنده ام اینَک زِ کارم - کُمَک کُن بِه شَوَد این روزگارم

کُنون باز آمَدم با روسِیاهی - که بَخشی اَز کَرَم کوهی به کاهی

خُودت گفتی بیا، من آمدم باز - که گویم با تو اَندَر نیمه شب راز

که با، لاتَقنَطُوا مِن رَحمَةِ اللّه - بِگویَم نیمه شب، اَستَغفِرُاللّه

که با تو راز گویَم در سحرگاه - کُنَم مَن توبه از آن گاه و بیگاه

کُنَم توبه از آن کوهِ مَعاصی - کنم توبه زِ کُفر و ناسپاسی

کُنم توبه از آن جهل و جهالت - از آن ناپاکی و از آن رذالت

دَر این ماهِ صیام و شهرِ اَللّه - خدایا، آمَدَم، استغفرالله

در این فَصلِ بَهارِ مَعنَوِیَّت - شَوَم صالِح، نَمایَم پاک، نِیَّت

بگیرم روزه و خوانم نمازی - نمایم با خودت راز و نیازی

شوم بیدار در وقت سَحرگاه - کنم تَوبه، بِگَم استغفرالله

بلی، ای باقری، ماهِ صِیام است - مَهِ لُطفِ خدایِ لا ینام است

بهارِ مَعنَوی این ماه باشد - که با لُطفِ خُدا همراه باشد

سروده شده لیالی قدر بهار 1403