کُنون کِه گَشته زَمانه زَمانِ بد عَهدی

کُنون کِه گَشته زَمانه زَمانِ بد عَهدی - بَر آ زِ پرده یِ غیبت، بگو : اَنَا المَهدی

اَگَر چه عَهد شِکَن گشته این زمانه زیاد - ولی وَفا کَننده زِیاد اند بَینِ دوستانِ پاک نهاد

دُعایِ عَهد بِخوانیم ما به هَر صَباح و مَسائی - بَرایِ دیدنِ رویَت، که تا زِ پَرده دَر آئی

دُعایِ نُدبه بخوانیم و نُدبه در فراقِ تو داریم - بیا بیا که زِ آن دُشمنان دمار برآریم

دُعایِ کُن لِوَلِیِّک همیشه هَست به زبانم - بَر آ زِ پَرده یِ غیبت تو اَی اِمامِ زَمانم

دُعایِ کُن لِوَلِیِّک بُوَد مَرا بِه لَب هَر روز - بَر آ زِ پَرده یِ غیبت که شَب شَوَد چون روز

دُعا کُنیم بَرایِ ظُهورِ تو دَر صباح و مسا - عَظیم گشت بَلاهایِ ما وَ تُو بِه خَفا

چو ما نماز بِخوانیم، بعد از آن گوئیم - بیا تُو اَی وَلِیِ عصر، ما تُو را جوئیم

بِیا تو زود بِیا، که شُده است بی قَرار دِلهامان - بُوَد دُعای فَرَج دائِمًا به لبهامان

تُو اَی عَزیزِ خُداوند و سَروَرِ ثَقَلَین - تُو اَی نَواده یِ زَهرا، عَلی، اِمام حُسین

عِنایَت و کَرَمی کُن به جَمعِ مُنتَظِران - زِ پُشت پَرده یِ غَیبت دَر آ، اَیا، اِمامِ زَمان

خوش آن زمان که به جوش و خروش اُفتَد راز - به این دو چشم ببینیم آن جَمالت باز

خوش آن دمی که بِنُورت جهان شَوَد روشن - شَوَد جَهانِ گُلخَنِ ما اَز وُجودِ تو گُلشَن

خوش آن زَمان که بَر آیَد چنین زِ کعبه ندا - که آمده اینک زِ راه، اِمام و رَهبَرِ ما

خوش آن زَمان که شَوَد باقری، غُلام و نَوکرِتان - کِنارِ جان به کفان، سیصدوسیزده یاورتان

سروده شده به مناسبت شبهای قدر بهار 1403