رهگذر - محرم است و رايحه پسر ريحانة النبي، ملک و ملکوت را مدهوش عشقي مي کند که با شهادت به جاودانگي مي رسد. محرم است و کلاس درس زندگي درهاي خود را به روي همه گشوده است تا هر کس به اين کلاس پاي بگذارد و درس گيرد و به زندگي مومنانه بر خيزد. محرم است و انقلابي عظيم و خانوادگي که در هميشه تاريخ، خانواده را بر مدار خدا به قيام و قعود مي کشاند. محرم است و خانواده اي که از مدينه به مکه مي آيند، حج را ناتمام وامي نهند تا در کربلا کامل کنند. خانواده اي که به جز يک جوان گرفتار بيماري، همه مردانش به شهادت مي رسند حتي علي اصغر شش ماهه که مهتاب حقيقت وجودش تا قيامت راه را روشن مي کند و دليل حقانيت سيد الشهدا را به بين المللي ترين زبان همه اعصار، بيان مي کند؛ چه اگر در هر مذهب و مرامي، بزرگان قومي را به مرگ محکوم کنند، کسي تير بر گلوي شش ماهه نمي زند....خانواده اي که زنانش، همه زنانش به اسارت برده مي شوند حتي رقيه سه ساله. دخترکي مظلوم و معصوم که به گريه، اين همه کس فهم ترين زبان جهان در همه زمين، "خود پيروز خواندگان"را در هم مي شکند، فراتر از هر شکستي که تاريخ مي نويسد. خانواده اي که بزرگانش با "بلاغت" محمدي و علوي خود " نهج " هدايت را نشان مي دهند و با شمشير خود، امتداد ذوالفقار را از بدر تا کربلا و تا هميشه مي کشانند و با خون خود خدا را در ذهن و باور انسان جاري مي کنند. کربلا را هر جور نگاه کني به احترام عظمت اين خانواده بر خواهي خاست که کودکانش، حتي رقيه و علي اصغر، بسان سرداران بي شمشير مي جنگند و سپاه تزوير يزيدي را درهم مي کوبند و هر ناله و گريه شان، زلزله هزار ريشتري در تاريخ ايجاد مي کند و هر قطره اشکشان چونان سجيل هاي ابابيل، پيل هاي يزيد، اين ابرهه زمان را تا "کعصف ماکول" پيش مي برد. محرم است و خاندان پيامبر اکرم(ص) در کربلا همه تاريخ را، همه مردمان اعصار را به خويش مي خوانند؛ به حقي که چونان خورشيد همه سياهي ها را مي شويد. محرم است، ما هم خود را به کاروان سيدالشهدا برسانيم و الا در لشکر يزيد جا خواهيم گرفت. محرم است و کاروان همچنان در حرکت؛ هرکه دارد هوس کرببلا بسم ا...
اسفندياري طبسي -باز صداي نوحه خوانان به گوش مي رسد و ناقوس جان ها به لرزه مي افتد آن گاه که با بالا رفتن دست هاي حسينيان ،اشک هاي زينب(س) فرو مي ريزد.با طلوع ماه خون و قيام ،تکايا و حسينيه ها با حضور عاشقان ابا عبدا... الحسين(ع)، جلوه اي ديگر از ارادت و اخلاص را به نمايش مي گذارند و سوگوار عزيز زهرا(س) و سينه زن و زنجيرزن ثارا... مي شوند تا با عزاداري خود، خط خون و شهادت را زنده نگه دارند و صداي مظلوميت آل علي(ع)را به گوش تاريخ برسانند.و چه شيرين است آن زمان که کودک بيمار ديروز با پاي برهنه سر بر آستانش مي گذارد تا شکرگزار شفاي تنش، نذري قرباني کند و چه شيرين تر است آن زمان که مادري به رسم شکرگزاري از معبود و شفاي فرزندش، خادم هميشگي اهل بيتش مي شود.پس به خود ببال که عاشق و شيفته حسيني و عشق به حسين خيمه هميشه افراشته در جان توست؛ خيمه اي به وسعت همه هستي، خيمه اي به بلنداي همه آسمان ها و کهکشان ها، با خواني گسترده از عطش که تشنگي بشريت را پايان خواهد داد. هرگز مباد بدون اين عشق زندگي کنيم و بدون اين محبت بميريم.
شروع ماه محرم فرصت خوبي است تا با ايجاد تغييراتي کوچک در شکل معمول زندگي مان، ضمن آمادگي براي استفاده بهتر از لحظات نوراني اين ماه، به سبک زندگي عاشورايي نزديک تر شويم. تغييرات کوچکي مثل سياهپوش کردن فضاي خانه و محل کار، عوض کردن تصوير پس زمينه لپ تاپ و تلفن همراه با تصاوير مرتبط، استفاده از نواي پيشواز و زنگ تلفن هماهنگ با حال و هواي محرم، خوشنويسي روي شيشه عقب خودرو، راه اندازي ايستگاه هاي صلواتي و توزيع پوسترهايي با محتواي عاشورايي و... تلنگرهاي ظريفي است که طي چند سال اخير رونق خوبي داشته ولي مهم تر از اين ها، آمادگي دروني و تغيير در روحيه و رفتار است.
توبه و طهارت. پيش نياز ارتباط با اهل بيت(ع) در هر زمان و هر جايي، توبه صادقانه از گناهان و خطاهايي است که باعث دوري ما از آن بزرگواران شده و به دنبالش انجام واجبات، ترک محرمات و مراقبه و محاسبه اعمال.
کسب حلاليت از کساني که خواسته يا ناخواسته حقي ازآن ها ضايع کرده ايم و تلاش براي جبران.
به جا آوردن سجده شکر و شکرگزاري بابت نفس کشيدن در يک محرم ديگر.
عرض ارادت و تسليت به صاحب عزا، حضرت ولي عصر(عج).
برنامه ريزي براي به جا آوردن مستحباتي نظير قرائت روزانه زيارت عاشورا و قرآن کريم با توجه و حضور قلب.
روايتي از امام رضا(ع) است که فرمودند: «همين که ماه محرم فرا مي رسيد، لبخند از لبان پدرم محو مي شد و ديگر کسي ايشان را متبسم نمي ديد.» بر همين اساس، حزن ظاهري و باطني از ديگر قدم هاي آمادگي براي محرم است.
سياه پوشيدن و سياهپوش کردن فضاي خانه و محله از جلوه هاي گويا و اصيل و تاثيرگذار احترام به ايام شهادت و عزاي حسيني است.
با هم مهربان تر باشيم. هواي همکار و دوست و همسايه مان را بيشتر از قبل داشته باشيم. اگر خودروي شخصي داريم، اياب و ذهاب اطرافيانمان را که به خاطر بي وسيله بودن، داشتن بچه کوچک يا سردي هوا براي رفت و آمد به جلسات عزاداري مشکل دارند، به عهده بگيريم.
کمي از تلفن هاي همراه و هياهوي شبکه هاي اجتماعي فاصله بگيريم. نوتيفيکيشن ها تا ابد منتظر مي مانند. کمي با خودمان خلوت کنيم.
اين محرم هم به چشم بر هم زدني مي گذرد. قدر بدانيم و براي هم دعا کنيم.
حسين(ع) يک درس بزرگ تر ازشهادتش به ما داده است و آن نيمه تمام گذاشتن حج و به سوي شهادت رفتن است. حجي که همه اسلافش، اجدادش، جدش و پدرش براي احياي اين سنت، جهاد کردند. اين حج را نيمه تمام مي گذارد و شهادت را انتخاب مي کند، مراسم حج را به پايان نمي برد تا به همه حج گزاران تاريخ، نمازگزاران تاريخ، مؤمنان به سنت ابراهيم، بياموزد که اگر امامت نباشد، اگر رهبري نباشد، اگر هدف نباشد، اگر حسين (ع) نباشد و اگر يزيد باشد، چرخيدن بر گرد خانه خدا، با خانه بت، مساوي است. در آن لحظه که حسين (ع) حج را نيمه تمام گذاشت و آهنگ کربلا کرد، کساني که به طواف، هم چنان در غيبت حسين، ادامه دادند، مساوي هستند با کساني که در همان حال، بر گرد کاخ سبز معاويه در طواف بودند، زيرا شهيد که حاضر نيست در همه صحنه هاي حق و باطل، در همه جهادهاي ميان ظلم و عدل، شاهد است، حضور دارد، مي خواهد با حضورش اين پيام را به همه انسان ها بدهد که وقتي در صحنه نيستي، وقتي از صحنه حق و باطل زمان خويش غايبي، هرکجا که خواهي باش!... فتواى حسين اين است: آرى! در نتوانستن نيز بايستن هست؛ براى او زندگى، عقيده و جهاد است. بنابراين، اگر او زنده است و به دليل اين که زنده است، مسئوليت جهاد در راه عقيده را دارد. انسان زنده، مسئول است و نه فقط انسان توانا. و از حسين، زنده تر کيست؟ در تاريخ ما، کيست که به اندازه او حق داشته باشد که زندگى کند؟ و شايسته باشد که زنده بماند؟ نفس انسان بودن، آگاه بودن، ايمان داشتن، زندگى کردن، آدمى را مسئول جهاد مىکند و حسين مَثَلِ اعلاى انسانيت زنده، عاشق و آگاه است. توانستن يا نتوانستن، ضعف يا قدرت، تنهايى يا جمعيت، فقط شکل انجام رسالت و چگونگى تحقق مسئوليت را تعيين مى کند نه وجود آن را... در قبايل عرب همواره جنگ بود،اما مکه «زمين حرام» بود و چهار ماه رجب، ذي القعده، ذي الحجه و محرم، «زمان حرام»، يعني که در آن جنگ حرام است. دو قبيله که با هم مي جنگيدند، تا وارد ماه حرام مي شدند، جنگ را موقتا تعطيل مي کردند، اما براي آن که اعلام کنند که: «در حال جنگند و اين آرامش از سازش نيست، ماه حرام رسيده است و چون بگذرد، جنگ ادامه خواهد يافت»، سنت بود که بر قبه خيمه فرمانده قبيله، پرچم سرخي برمي افراشتند تا دوستان، دشمنان و مردم، همه بدانند که: «جنگ پايان نيافته است.» آن ها که به کربلا مي روند، مي بينند که جنگ با پيروزي يزيد پايان گرفته و بر صحنه جنگ، آرامش مرگ سايه افکنده است. اما مي بينند که بر قبه آرامگاه حسين، پرچم سرخي در اهتزاز است. بگذار اين سال هاي حرام بگذرد !
برگرفته از کتاب «حسين وارث آدم» اثر علي شريعتي
آذر صدارت - بخش مهم و عميقي از ذهنيت و احساسات همه ما ايراني هاي مسلمان نسبت به مذهب و به ويژه ماه محرم و ايام شهادتِ سالار شهيدان، در سال هاي کودکي و نوجواني شکل گرفته است. درست همان سال هايي که به شکلِ ناخودآگاه پذيراي تمام پيام هاي مثبت و منفيِ پيرامونمان بوديم و چه خوش شانس بوديم که در خانواده هايي بزرگ شديم و پا گرفتيم که در تمام طول سال، به ويژه ايام خاصي مثل دهه اول ماه محرم يا 28 صفر، ياد و ذکر اهل بيت(ع) به شکل هاي گوناگون در خانه جاري بود. تمامِ جزئيات آمادگي براي آداب عزاداري محرم مثلِ نصبِ پرچم سياه بر سر در خانه، نصبِ کتيبه هاي مخملِ دست دوز مشکي بر در و ديوار خانه، سياه پوشيدنِ بچه ها و بزرگ ترها، خريدِ قند و چاي و خرما براي مراسم عزاداريِ صبح ها، پيچيدنِ نواي زيارت عاشوراي مسجد در کل محل، حال و هواي آرامش بخشِ روضه هاي خانگي و همراهي و همکاريِ کل فاميل براي پذيراييِ هر چه بهتر از محبان سيدالشهدا(ع)، برپايي ايستگاه هاي صلواتي براي پخش شربت آبليمو و به ليموي خنک، دسته هاي سينه زني و زنجيرزني، نذري هاي خوشمزه اي که فقير و غني براي خوردنش به نيت شفا و تبرک، تلاش مي کردند و... همچنان در ذهنمان حک شده و نقش ماندگاري در پيوندِ ما با آموزه هاي ديني دارد؛ پيوندي که خيلي وقت ها، در برهه هاي حساس و بحران هاي سرنوشت ساز، دستمان را گرفته و مثلِ يک شمعِ هميشه روشن، شبيه يک کشتيِ نجات از تندبادِ حوادث و توفان هاي مهيب، به سلامت گذرانده و ا نشاءا... که عاقبت به خيري مان را رقم بزند. اين تصاوير و آثار مثبت و ماندگار، همه نشان دهنده اهميت و ضرورتِ برپا نگه داشتنِ شعائر ديني و مذهبي و آداب و سنت هاي توصيه شده دين، در ايام خاص سال است؛ آداب و سنت هايي که تکرار هر ساله شان، هم تلنگري بر ما بزرگ ترهاست که گاهي غرق در مشکلات و روزمرگي ها مي شويم و هم شکل دهنده و هدايتگرِ علايق و تفکر و مسير و سبک زندگيِ آينده کودکانمان. وقتي بچه از نزديک مي بيند و لمس مي کند که در مجالس منتسب به اهل بيت(ع)، پير و جوان، دوست و دشمن، فقير و غني در کنارِ هم براي آبرومند برگزار کردنِ مراسم تلاش مي کنند؛ وقتي بچه در فضاي معنويِ پخت و پزِ نذري و تقسيم غذا قرار مي گيرد يا ساده تر از همه اين ها، وقتي کودکمان مي شنود که بعد از هر بار نوشيدنِ آب «يا حسين» مي گوييم و با از راه رسيدن محرم، چشم هايمان از اشک لبريز است، مِهر امام حسين(ع)، بر دلش حک مي شود؛ مِهري که ان شاءا... ضامنِ هدايت او به سمتِ خوبي ها، کسب رضايت خدا، عدالت خواهي، ظلم ستيزي، دفاع از حقوق مظلومان و به شکلِ کلي، مرامِ حسيني است. محرم، فرصت مغتنمي است براي تغيير و اصلاح سبک زندگي؛ محرم را با جلوه هاي دلنشينش، براي خودمان و بچه ها به اتفاق ويژه اي تبديل کنيم. پرونده امروز «زندگي سلام» به مناسبت از راه رسيدنِ ماه محرم، به مرور جلوه هاي محرمي اختصاص دارد.
اين مطلب درفهرست عناوين مطالب-رديف: محرّم ، امام حسين(ع)و واقعه عاشورا و کربلا
