پیامبر (صلی الله علیه و‌آله وسلم) را متهم می‌کردند که بلاعقب و ابتر است. این زخم زبان هنگامی بود که «قاسم» و «عبدالله» دو فرزندان رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلم) از دنیا رفتند. آیه نازل شد: «انا اعطیناک الکوثر»؛ «ای پیامبر ما به تو کوثر عطا کردیم».
مراد از کوثر : بنا بر قوی‌ترین احتمال در این سوره، «کوثر» همان فاطمه زهرا (سلام الله‌علیها) است؛ زیرا خیر کثیر از ایشان نشأت گرفت و نسل و ذریه پیامبر (صلی الله علیه و‌آله وسلم) به وسیله همین دختر گرامی در جهان انتشار یافت. [۹] نسلی که آیین پیامبر (صلی الله علیه و‌آله وسلم) و تمام ارزش‌های اسلام را حفظ کرد و به آیندگان ابلاغ نمود. نه‌تنها امامان معصوم (علیهم السلام)، بلکه هزاران هزار نفر از فرزندان فاطمه (سلام الله‌علیها) در سراسر جهان هستند.
«فاطمه (سلام‌الله‌علیهم) دختر من، برترین زنان از اولین تا آخرین آن‌هاست. فاطمه (سلام الله‌علیهم) پاره تن من است. زهرا (سلام الله‌علیها) نور دو چشم من است. زهرا (سلام الله‌علیها) میوه قلب من است».[۱۱] .
وجود حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها)، قسمتی از وجود رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلم) است و سیره او، جلوه دیگری از سیره رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلم) می‌باشد. وجود آن حضرت (سلام‌الله‌علیها)، مکمل وجود پیامبر اکرم (صلی الله علیه و‌آله وسلم) است و اسوه‌گری فاطمه (سلام الله‌علیها) تکمیل کننده اسوه گری پیغمبر خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلم) می‌باشد. تکمیل کننده اسوه حسنه در عرصه هایی چون: ـ دفاع جانانه از ارزش‌های اسلام؛ ـ جان‌بازی برای استمرار رسالت؛ ـ عشق‌بازی در راه بقا و دوام ولایت؛ ـ جهاد بی‌امان فرهنگی؛ ـ تقوا و عبادت؛ ـ مهرورزی و محبت؛ ـ عفاف و حجاب؛ ـ تربیت فرزند؛ ـ تدبیر منزل؛ ـ تجهیز روحی و روانی مرد برای جهاد و... [۱۲] .
عَنْ اَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: «کَانَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) یُکْثِرُ تَقْبِیلَ فَاطِمَةَ (سلام‌الله‌علیها) فَاَنْکَرَتْ ذَلِکَ عَائِشَةُ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) یَا عَائِشَةُ اِنِّی لَمَّا اُسْرِیَ بِی اِلَی السَّمَاءِ دَخَلْتُ الْجَنَّةَ فَاَدْنَانِی جَبْرَئِیلُ مِنْ شَجَرَةِ طُوبَی وَ نَاوَلَنِی مِنْ ثِمَارِهَا فَاَکَلْتُ فَحَوَّلَ اللَّهُ ذَلِکَ مَاءً فِی ظَهْرِی فَلَمَّا هَبَطْتُ اِلَی الْاَرْضِ وَاقَعْتُ خَدِیجَةَ فَحَمَلَتْ بِفَاطِمَةَ فَمَا قَبَّلْتُهَا قَطُّ اِلَّا وَجَدْتُ رَائِحَةَ شَجَرَةِ طُوبَی مِنْهَا.»[۱] [۲] . امام صادق (علیه السّلام) فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) فاطمه را زیاد می‌بوسید، عایشه از این کار اظهار ناراحتی می‌کرد، پیامبر (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) فرمود: ای عایشه! در آن شبی که مرا به آسمان بردند، داخل بهشت شدم، جبرئیل دست مرا گرفته نزدیک درخت طوبی برد و مقداری از میوه آن‌را به من داد، پس از خوردن آن میوه، نطفه‌ای در پشت من به هم رسید، هنگامی که به زمین بازگشتم با خدیجه همبستر شدم و او به دخترم فاطمه باردار شد، پس هیچ‌گاه فاطمه را نبوسیدم مگر آنکه بوی درخت طوبی را از او استشمام کرده ام.
عَنْ عَبْدِ السَّلَامِ بْنِ صَالِحٍ الْهَرَوِیِّ: «قَالَ عَلِیِّ بْنِ مُوسَی الرِّضَا (علیه السّلام). .. قَالَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و‌آله وسلّم): لَمَّا عُرِجَ بِی اِلَی السَّمَاءِ اَخَذَ بِیَدِی جَبْرَئِیلُ فَاَدْخَلَنِی الْجَنَّةَ فَنَاوَلَنِی مِنْ رُطَبِهَا فَاَکَلْتُهُ فَتَحَوَّلَ ذَلِکَ نُطْفَةً فِی صُلْبِی فَلَمَّا هَبَطْتُ اِلَی الْاَرْضِ وَاقَعْتُ خَدِیجَةَ فَحَمَلَتْ بِفَاطِمَةَ فَفَاطِمَةُ حَوْرَاءُ اِنْسِیَّةٌ فَکُلَّمَا اشْتَقْتُ اِلَی رَائِحَةِ الْجَنَّةِ شَمِمْتُ رَائِحَةَ ابْنَتِی فَاطِمَةَ.»[۸] . امام رضا (علیه السّلام) چنین نقل می‌کند: رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) فرمود: چون مرا به آسمان بردند جبرئیل دست مرا گرفت و به بهشت برد، از خرمایش به من داد، من آن را خوردم و آن در صلب من تبدیل به نطفه شد، چون به زمین آمدم با خدیجه همبستر شدم و او به فاطمه باردار شد. همانا فاطمه حوراء انسیه است، هرگاه مشتاق بوی بهشت می‌شوم دخترم فاطمه را می‌بویم.
عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ اَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ (علیهم السّلام) قَالَ: «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) ... لَمَّا خَلَقَ اللَّهُ (عَزَّ وَ جَلَّ) آدَمَ وَ اَخْرَجَنِی مِنْ صُلْبِهِ اَحَبَّ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اَنْ یُخْرِجَهَا (فَاطِمَةَ) مِنْ صُلْبِی جَعَلَهَا تُفَّاحَةً فِی الْجَنَّةِ وَ اَتَانِی بِهَا جَبْرَئِیلُ فَقَالَ لِی... یَا مُحَمَّدُ اِنَّ هَذِهِ تُفَّاحَةٌ اَهْدَاهَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اِلَیْکَ مِنَ الْجَنَّةِ فَاَخَذْتُهَا وَ ضَمَمْتُهَا اِلَی صَدْرِی قَالَ یَا مُحَمَّدُ یَقُولُ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ کُلْهَا فَفَلَقْتُهَا فَرَاَیْتُ نُوراً سَاطِعاً فَفَزِعْتُ مِنْهُ فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ مَا لَکَ لَا تَاْکُلُ، کُلْهَا وَ لَا تَخَفْ فَاِنَّ ذَلِکَ النُّورَ الْمَنْصُورَةُ فِی السَّمَاءِ وَ هِیَ فِی الْاَرْضِ فَاطِمَةُ.»[۱۱] . امام سجاد (علیه السّلام) از پیامبر (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) اینگونه نقل می‌کند: آنگاه که خداوند متعال آدم (علیه السّلام) را آفرید و مرا از پشت او بیرون نمود، دوست داشت فاطمه را از صلب من بیرون آورد، او را به صورت یک سیب در بهشت درآورد، جبرئیل آن سیب را نزد من آورد و به من گفت ... ای محمّد، این سیبی است که خداوند متعال از بهشت برای تو هدیه فرستاده، من آن را گرفتم و به سینه خود نهادم، جبرئیل گفت: ای محمّد! خداوند متعال می‌فرماید: این سیب را بخور، چون آن سیب را شکافتم، نوری از آن تابید که موجب هراسم شد، گفت: ای محمد، چرا آن را نمی‌خوری؟ بخور و نترس! همانا آن نور بانوئی است که نامش در آسمان «منصوره» و در زمین «فاطمه» می‌باشد.
روایت جابر بن عبدالله از رسول خدا
عَنْ جَابِرٍ عَنْ اَبِی جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ (علیهماالسلام) عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ: «قِیلَ یَا رَسُولَ اللَّهِ اِنَّکَ تَلْثَمُ فَاطِمَةَ وَ تَلْتَزِمُهَا وَ تُدْنِیهَا مِنْکَ وَ تَفْعَلُ بِهَا مَا لَا تَفْعَلُهُ بِاَحَدٍ مِنْ بَنَاتِکَ فَقَالَ اِنَّ جَبْرَئِیلَ اَتَانِی بِتُفَّاحَةٍ مِنْ تُفَّاحِ الْجَنَّةِ فَاَکَلْتُهَا فَتَحَوَّلَتْ مَاءً فِی صُلْبِی ثُمَّ وَاقَعْتُ خَدِیجَةَ فَحَمَلَتْ بِفَاطِمَةَ فَاَنَا اَشَمُّ مِنْهَا رَائِحَةَ الْجَنَّةِ.»[۱۲] . جابر بن عبداللَّه می گوید: به رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) عرض شد: همانا شما دهان و صورت فاطمه را بوسه زده، ملازم او بوده، او را به خود نزدیک نموده و نسبت به او آنگونه مهربانی می‌کنید که درباره دیگر دخترانتان چنین نمی‌کنید؟ رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) فرمود: جبرئیل سیبی از سیب‌های بهشت برایم آورد، من آن را خوردم، آن سیب در صلب من به نطفه تبدیل شد، سپس با خدیجه همبستر شدم و او به فاطمه باردار شد. همانا من بوی بهشت را از فاطمه استشمام می‌کنم.
روایت محمد بن مسلم از امام باقر
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ الثَّقَفِیِّ قَالَ سَمِعْتُ اَبَا جَعْفَرٍ (علیه السّلام) «یَقُولُ: لِفَاطِمَةَ (سلام الله‌علیها) وَقْفَةٌ عَلَی بَابِ جَهَنَّمَ فَاِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ کُتِبَ بَیْنَ عَیْنَیْ کُلِّ رَجُلٍ مُؤْمِنٌ اَوْ کَافِرٌ فَیُؤْمَرُ بِمُحِبٍّ قَدْ کَثُرَتْ ذُنُوبُهُ اِلَی النَّارِ فَتَقْرَاُ فَاطِمَةُ بَیْنَ عَیْنَیْهِ مُحِبّاً فَتَقُولُ اِلَهِی وَ سَیِّدِی سَمَّیْتَنِی فَاطِمَةَ وَ فَطَمْتَ بِی مَنْ تَوَلَّانِی وَ تَوَلَّی ذُرِّیَّتِی مِنَ النَّارِ وَ وَعْدُکَ الْحَقُّ وَ اَنْتَ لا تُخْلِفُ الْمِیعادَ فَیَقُولُ اللَّهُ (عَزَّ وَ جَلَّ) صَدَقْتِ یَا فَاطِمَةُ اِنِّی سَمَّیْتُکِ فَاطِمَةَ وَ فَطَمْتُ بِکِ مَنْ اَحَبَّکِ وَ تَوَلَّاکِ وَ اَحَبَّ ذُرِّیَّتَکِ وَ تَوَلَّاهُمْ مِنَ النَّارِ.»[۱۳] . محمد بن مسلم از امام باقر (علیه السّلام) نقل می‌کند: فاطمه (سلام الله‌علیها) بر درب جهنم توقف دارد، چون روز قیامت شود بین دیدگان هر شخصی نوشته می‌شود که او مؤمن است یا کافر، چه‌بسا شخصی را که دوست‌دار اهل‌بیت پیامبر (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) است می‌آورند و به واسطه گناهان زیادش دستور داده می‌شود او را در آتش بیاندازند، فاطمه (سلام الله‌علیها) بین دو دیدگانش را می‌خواند که نوشته او دوست دار اهل بیت است، به درگاه پروردگار عرض می‌کند: پروردگارا تو مرا فاطمه نام نهادی و (وعده دادی که) بوسیله من، هر کسی که من و ذرّیّه‌ام را دوست دارد از آتش دوزخ جدا کنی، همانا وعده تو حق است، در این هنگام خداوند متعال می‌فرماید: ای فاطمه راست می‌گویی، من تو را فاطمه نام نهاده ام و وعده داده ام که هر کسی که محبّت و ولایت تو و فرزندانت را داشته باشد از آتش جهنم جدایش کنم.
عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ اَبِیهِ (علیهم السّلام) «قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) یَا فَاطِمَةُ اَتَدْرِینَ لِمَ سُمِّیتِ فَاطِمَةَ فَقَالَ عَلِیٌّ (علیه السّلام) یَا رَسُولَ اللَّهِ لِمَ سُمِّیَتْ؟ قَالَ: لِاَنَّهَا فُطِمَتْ هِیَ وَ شِیعَتُهَا مِنَ النَّارِ.»[۲۲] . امام باقر (علیه السّلام) می‌فرماید: رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) فرمود: ای فاطمه؛ آیا می‌دانی چرا فاطمه نامیده شدی؟ در این هنگام امام علی (علیه السّلام) فرمود: چرا یا رسول الله؟ فرمود: برای آنکه او و شیعیانش از آتش جهنم جدا شده‌اند.
عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ اَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ (علیهم السّلام) «قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و‌آله وسلّم): اَتَانِی جَبْرَئِیلُ فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ... اِنَّ هَذِهِ تُفَّاحَةٌ اَهْدَاهَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اِلَیْکَ مِنَ الْجَنَّةِ قَالَ یَا مُحَمَّدُ یَقُولُ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ کُلْهَا فَفَلَقْتُهَا فَرَاَیْتُ نُوراً سَاطِعاً فَفَزِعْتُ مِنْهُ فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ مَا لَکَ لَا تَاْکُلُ کُلْهَا وَ لَا تَخَفْ فَاِنَّ ذَلِکَ النُّورَ الْمَنْصُورَةُ فِی السَّمَاءِ وَ هِیَ فِی الْاَرْضِ فَاطِمَةُ قُلْتُ حَبِیبِی جَبْرَئِیلُ وَ لِمَ سُمِّیَتْ فِی السَّمَاءِ الْمَنْصُورَةَ وَ فِی الْاَرْضِ فَاطِمَةَ قَالَ سُمِّیَتْ فِی الْاَرْضِ فَاطِمَةَ لِاَنَّهَا فَطَمَتْ شِیعَتَهَا مِنَ النَّارِ وَ هِیَ فِی السَّمَاءِ الْمَنْصُورَةُ وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ (عَزَّ وَ جَلَّ) (یَوْمَئِذٍ یَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ• بِنَصْرِ اللَّهِ یَنْصُرُ مَنْ یَشاءُ) یَعْنِی نَصْرَ فَاطِمَةَ لِمُحِبِّیهَا.»[۲۳] . امام سجاد (علیه السّلام) از پیامبر (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) اینگونه نقل می‌کند: جبرئیل نزد من آمد و گفت ... ای محمّد، این سیبی است که خداوند متعال از بهشت برای تو هدیه فرستاده، من آن را گرفتم و به سینه خود نهادم، جبرئیل گفت: ای محمّد! خداوند متعال می‌فرماید: این سیب را بخور، چون آن سیب را شکافتم، نوری از آن تابید که موجب هراسم شد، گفت: ای محمد، چرا آن را نمی‌خوری؟ بخور و نترس! همانا آن نور بانوئی است که نامش در آسمان «منصوره» و در زمین «فاطمه» می‌باشد. گفتم: چرا در آسمان به منصوره و در زمین به فاطمه نام نهاده شده است؟ گفت: در زمین به فاطمه نام نهاده شده برای آنکه شعیانش را از آتش جدا می‌کند و از آن‌جهت در آسمان به منصوره نام نهاده شده که خداوند می‌فرماید: «یَوْمَئِذٍ یَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ، بِنَصْرِ اللَّهِ یَنْصُرُ مَنْ یَشاءُ؛ [۲۴] در روز قیامت مؤمنان به‌جهت یاری خدا که هر فردی را بخواهد یاری دهد خرسند می‌شوند» منظور از این یاری، همان نصرتی است که فاطمه (سلام‌الله‌علیها) به دوستان خویش خواهد کرد.
روایت امیرمؤمنان و امام صادق از رسول خدا
عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و‌آله وسلّم): «اِنِّی سَمَّیْتُ ابْنَتِی فَاطِمَةَ لِاَنَّ اللَّهَ (عَزَّ وَ جَلَّ) فَطَمَهَا وَ فَطَمَ مَنْ اَحَبَّهَا مِنَ النَّار.»[۲۵] . امام علی (علیه السّلام) از رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) نقل می‌کند: همانا دخترم را فاطمه نامیدم برای آنکه خداوند متعال، او و دوستدارانش را از آتش جهنم جدا کرده است. عَلِیُّ بْنُ اَبِی طَالِبٍ (علیهم‌السّلام) قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و‌آله وسلّم): اِنَّمَا سَمَّیْتُ ابْنَتِی فَاطِمَةَ لِاَنَّ اللَّهَ فَطَمَهَا وَ فَطَمَ مَنْ اَحَبَّهَا مِنَ النَّارِ.»[۲۶] . امام علی (علیه السّلام) از رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) نقل می‌کند: همانا دخترم را فاطمه نامیدم برای آنکه خداوند متعال، او و دوستدارانش را از آتش جهنم جدا کرده است.
قَالَ الصَّادِقُ (علیه السّلام): قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و‌آله وسلّم): اِنَّمَا سُمِّیَتْ ابْنَتِی فَاطِمَةَ لِاَنَّ اللَّهَ (عَزَّ وَ جَلَّ) فَطَمَهَا وَ فَطَمَ مَنْ اَحَبَّهَا مِنَ النَّارِ.»[۲۷] . امام صادق (علیه السّلام) از رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) نقل می‌کند: همانا دخترم را فاطمه نامیدم برای آنکه خداوند متعال، او و دوستدارانش را از آتش جهنم جدا کرده است. ابوبصیر می‌گوید: از امام صادق (علیه السّلام) پرسیدم: ... مردم می‌گویند: چرا خداوند متعال نام علی و خاندانش را در قرآن نیاورد؟ امام (علیه السّلام) فرمود: در پاسخ آنان بگوئید: دستور نماز خواندن بر رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) نازل شد و خداوند سخنی از سه رکعت و چهار رکعت به‌میان نیاورد تا آنکه رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) رکعات نماز را تفسیر کرد ... آیه (اَطِیعُوا اللَّهَ وَ اَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ اُولِی الْاَمْرِ مِنْکُمْ)[۳۰] . درباره علی و حسن و حسین (علیهم السّلام) نازل شد، رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) درباره علی (علیه السّلام) فرمود: «مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِیٌّ مَوْلَاهُ» و فرمود: شما را درباره کتاب خدا و اهل بیتم سفارش می‌کنم... اگر رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) خاندان خود را معرفی نمی‌کرد، خاندان فلان و فلان مدعی می‌شدند که ما صاحب الامر شمائیم. اما خداوند متعال برای این که سخن پیامبر (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) را در معرفی خاندانش تایید کند، آیه‌ی (اِنَّما یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً) [۳۱] . را نازل کرد. خاندان رسول خدا، فقط علی، حسن، حسین و فاطمه (علیهم السّلام) بودند و لذا رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) آنها را در خانه ام سلمه زیر سایه عبا گرد آورد و گفت: «بار خدایا! هر پیامبری، خاندانی دارد و چشم و چراغی که از خود بجا می‌گذارد، اینان خاندان من و چشم و چراغ من می‌باشند». ام سلمه همسر رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) گفت: آیا من از خاندان تو نیستم؟ رسول خدا (صلی الله علیه و‌آله وسلّم) فرمود: تو به سوی خیر هستی، اما اهل‌بیت من در این آیه، اکنون همین چهار تن می‌باشند. [۲۹] . عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ کَثِیرٍ قَالَ: «قُلْتُ لِاَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السّلام) مَا عَنَی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِقَوْلِهِ (اِنَّما یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً) قَالَ نَزَلَتْ فِی النَّبِیِّ وَ اَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ وَ فَاطِمَةَ (علیهم‌السّلام).»[۳۸] . عبدالرحمن بن کثیر می‌گوید: از امام صادق (علیه السّلام) پرسیدم: خداوند متعال از آیه (اِنَّما یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً) چه چیزی را قصد کرد؟ فرمود: درباره رسول خدا، امیرمومنان، حسن و حسین و فاطمه (علیهم‌السّلام) نازل شده است.
فضایل حضرت فاطمه
برخی از فضایل و مناقب حضرت فاطمه علیهاالسلام طبق روایات چنین است: اشتراک حضرت فاطمه علیهاالسلام با پیامبر اکرم و امیرالمؤمنین و حسن و حسین علیهم السلام در مقام عصمت و طهارت (بلکه طبق روایات آن حضرت عصمت کبرای الهی است). اشتراک حضرت صدیقه سلام الله علیها با پدر و همسر و فرزندانش در مجاز بودن به ورود و توقف در مسجد پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم در جمیع حالاتشان. مادر ائمه اطهار علیهم السلام است. هنگام ولادت فاطمه علیهاالسلام نور او تمام خانه هاى مکه را فراگرفت. نام گذارى زهرا علیهاالسلام از طرف خداوند متعال مى باشد. نام فاطمه بر ساق عرش و درهای بهشت درج شده است. جنگ و یا صلح با آن حضرت مانند جنگ و صلح با پیامبر و على و حسنین است. سیده ى زنان عالم است. دوستى و دشمنى با او مانند دوستى و دشمنى با پیامبر است. آن حضرت محدثه است یعنی فرشتگان با او سخن می‌گفتند. شیعیان آن حضرت به بهشت بشارت داده شده اند. مخالفان حضرتش به هلاکت می‌افتند. در روز قیامت همانند پدر و همسر و فرزندانش سواره محشور می‌شود. شفیعه کبرای روز قیامت است. حبّ فاطمه علیهاالسلام همانند حبّ همسر و فرزندان معصومش (که اجر رسالت خاتم الانبیاء است)، بر همگان واجب است. با پدر و همسر و فرزندانش در قبة الوسیله یا درجة الوسیله ى بهشت جای دارند. با پدر و همسر و فرزندانش در قبه اى از نور که زیر عرش برپا مى شود و جز پنج تن علیهم السلام کسى را به آن رتبه ى والا راه نیست جای دارد. در صفات و ارزش‌هاى معنوى هم کفو امام على علیه السلام است. بشر از آدم تا خاتم مأمور به توسل به حضرت صدیقه زهرا علیهاالسلام بوده است. هنگام ورود فاطمه علیهالسلام به صحنه محشر، از جانب حضرت حق تبارک و تعالى ندا مى شود: «اى اهل محشر نگاهتان را فروافکنید تا فاطمه عبور نماید».[۶۷] .
برکاتی که از آن حضرت به ما رسیده از جمله تسبیح معروف آن حضرت است که احادیث در فضیلت آن بسیار است و کافی است آنکه هر که مداومت کند به آن، شقی و بد عاقبت نمی‌شود، و خواندن آن بعد از هر نمازی بهتر است. نزد حضرت صادق (علیهالسلام) از هزار رکعت نمازگزاردن در هر روزی،[۱۴۳] و کیفیت آن عَلَی الاْشْهَر سی و چهار مرتبه اللّهُ اَکبَرُ و سی و سه مرتبه اَلْحمدُللّه و سی و سه مرتبه سُبْحانَ اللّه است که مجموع صد می‌شود.
اين مطلب درفهرست عناوين مطالب-رديف: ایام فاطمیه
