پاسخ: پیشنهاد می‌کنم ابتدا اظهارنامه‌ای خطاب به مدیر و مالک رستوران ارسال کنید. در اظهارنامه با استناد به «قانون مواد خوراکی آشامیدنی و بهداشتی مصوب 1346» حق خود را برای طرح شکایت کیفری یادآوری و از آن ها دعوت کنید که خسارت شما را جبران کنند. در صورتی که رضایت شما جلب نشد، می‌توانید به دادسرایی که رستوران در حوزه قضایی آن قرار دارد مراجعه و علیه متصدی، مدیر یا صاحب رستوران، به اتهام تولید و عرضه مواد غذایی فاسد شکایت کنید. قانون مواد خوراکی آشامیدنی و بهداشتی مصوب 1346، تولید و عرضه مواد خوراکی، آشامیدنی، آرایشی و بهداشتی فاسد را جرم دانسته است و مرتکب چنین عملی به مجازات حبس محکوم خواهد شد. ماده یک قانون مواد خوراکی، آشامیدنی و بهداشتی مقرر می‌کند: «مرتکب هر یک از اعمال زیر در مواد خوردنی و آشامیدنی و آرایشی و بهداشتی، به مجازات‌های مقرر در این قانون محکوم خواهد شد: عرضه یا فروش جنسی به جای جنس دیگر؛ مخلوط کردن مواد خارجی به جنس به منظور سوء استفاده؛ رعایت نکردن استاندارد یا فرمول ثبت شده در مواردی که تعیین فرمول و رعایت آن و همچنین تعیین استاندارد و رعایت آن الزامی باشد؛ فروش و عرضه جنس فاسد یا فروش و عرضه جنسی که موعد مصرف آن گذشته و همچنین تعیین استاندارد و رعایت آن الزامی باشد؛ به کار بردن رنگ‌ها و اسانس‌ها و سایر مواد اضافی غیر مجاز، در موارد خوردنی یا آشامیدنی یا آرایشی یا بهداشتی یا لوازم بازی کودکان؛ ساختن مواد تقلبی خوردنی و آشامیدنی و آرایشی و بهداشتی.» ماده 6 همین قانون بیان می‌کند:«هر گاه در نتیجه بی احتیاطی یا بی مبالاتی یا مهارت نداشتن تهیه کننده یا سازنده یا فروشنده یا عرضه کننده یا هر یک از عاملین آن ها، مواد خوردنی و آشامیدنی آرایشی و بهداشتی به صورتی درآید که مصرف آن موجب بیماری یا آسیبی شود که معالجه آن کمتر از یک ماه باشد، مجازات اشخاص مذکور بر حسب مورد، دو ماه تا شش ماه حبس تأدیبی خواهد بود و در صورتی که مدت معالجه زاید بر یک ماه باشد، مرتکب به حداکثر مجازات حبس مذکور در این ماده و تأدیه غرامت از پنج هزار تا 50 هزار ریال محکوم می شود.» خراسان
قرارداد اجاره یکی از رایج‌ترین قراردادهایی است که میان اشخاص، در جامعه بسته می‌شود؛ فراوان بودن انعقاد این قرارداد در روابط بین اشخاص، موجب فراوانی دعاوی مربوط به این قرارداد در دادگاه‌ها و دیگر مراجع قضایی شده‌است. یکی از مهم‌ترین و شایع‌ترین این دعاوی، دعوای تخلیه است. به گزارش خبرگزاری میزان، دعوای تخلیه، یک دعوای غیرمالی است. غیرمالی بودن دعوای تخلیه، بر محاسبه میزان هزینه دادرسی و قابلیت اعتراض به رأی، تأثیر می‌گذارد. پرسش مهمی که باید درباره دعوای تخلیه مورد توجه قرار گیرد، آن است که شخص مدعی، باید برای طرح این دعوا، به کجا مراجعه کند؟ قانون شورای حل اختلاف به این پرسش، پاسخ داده است. طبق ماده ۱۱ قانون شورا‌های حل اختلاف، رسیدگی به همه دعاوی مربوط به تخلیه، در صلاحیت شورای حل اختلاف است؛ مگر این‌که در قرارداد اجاره، حق سرقفلی و کسبوپیشه، واگذار شده باشد و طرح‌کننده دعوا بخواهد در دعوای تخلیه، حق سرقفلی و کسبوپیشه را نیز مطرح کند. در صورتی که در قرارداد اجاره، حق سرقفلی و کسبوپیشه واگذار شده باشد، مدعی باید به جای شورای حل اختلاف، به دادگاه مراجعه کند. حال این سوال مطرح می‌شود که باید به کدام دادگاه مراجعه کرد؟ در این باره باید توجه کرد که مراجعه، باید به دادگاهی صورت گیرد که ملک اجاره داده شده، در حوزه آن قرار دارد. موقعیت‌های زیر، نمونه‌هایی از مواردی هستند که در آن‌ها می‌توان دعوای تخلیه را مطرح کرد: 1- دعوای تخلیه را زمانی می‌توان مطرح کرد که شخص متصرف، در ابتدا با اجازه مالک، ملک او را به تصرف خود درآورده باشد که این اجازه می‌تواند در قالب قرارداد اجاره یا غیر آن، به او داده شده باشد؛ اما او پس از تمام شدن مهلتی که برای تصرف ملک داشته است، آن را در اختیار مالک قرار ندهد. در این صورت، مالک می‌تواند دعوای تخلیه را مطرح کند. قبل از اتمام مدت قرارداد اجاره، نمی‌توان دعوای تخلیه را مطرح کرد و باید مدت قرارداد اجاره به اتمام رسیده باشد. پس از اتمام مدت قرارداد اجاره، از زمان طرح دعوا تا زمانی که دادگاه به آن رسیدگی و حکم صادر می‌کند، مالک نمی‌تواند مستأجر را مجبور به تخلیه ملک کند و اگر هم مستأجر ادعا کند که تخلیه ملک برای او دشوار است، دادگاه می‌تواند به او مهلت مناسبی را برای انجام این کار بدهد. 2- اگر مستأجر در نگهداری از مالی که به اجاره شده‌است، کوتاهی کند؛ یعنی کاری را که باید انجام دهد انجام ندهد یا این‌که کاری را که نباید انجام دهد، انجام دهد، مالک می‌تواند دعوای تخلیه را مطرح کند. 3- در صورتی که قرارداد قبل از سال 1362 بسته شده باشد و مستأجر، اجاره‌بها را پرداخت نکند، مالک می‌تواند دعوای تخلیه را مطرح کند. در قراردادهایی که پس از سال ۱۳۶۲ بسته شده‌است، اگر مستأجر اجاره‌بها را نپردازد، صرفاً می‌توان دعوایی برای دریافت این اجاره‌بها مطرح کرد.
چگونگی نظارت بر باربری
همان‌طور که اشاره کردیم، شهرداری مسئول نظارت بر عملکرد شرکت‌های حمل و نقل درون شهری است. به همین دلیل، این شرکت‌ها موظف به اخذ مجوز فعالیت از شهرداری هستند. مطابق ماده 17 آیین‌نامه مذکور، رانندگان وسایل نقلیه باربری درون شهری، باید شرایط رانندگانی را داشته باشند که در مسیرهای بین شهری، به کار حمل و نقل بار اشتغال دارند و تفاوتی بین این دو وجود ندارد. اگر برای حمل بار و اثاثیه منزل به سراغ یکی از شرکت‌های باربری درون شهری رفته‌اید، فراموش نکنید که وسیله نقلیه اعزام شده، باید از ضریب ایمنی مناسبی برخوردار باشد. بر اساس ماده 6 آیین‌نامه، «شرکت یا مؤسسه برون شهری مکلف است از دادن مسافر و تحویل بار و صدور بارنامه و صورت وضعیت به وسیله نقلیه فاقد تجهیزات زیر خودداری نماید: الف ـ جعبه کمک‌های اولیه درمانی، ب ـ علایم ایمنی و هشداردهنده موردنیاز از جمله مثلث شبرنگ، پ ـ تجهیزات مهار بار متناسب با نوع بار در وسایل نقلیه باری، ت ـ کپسول آتش‌نشانی مناسب و آماده به کار، ث ـ دستگاه سنجش سرعت و زمان بدون نقص فنی، ج ـ زنجیر چرخ در صورت لزوم، چ ـ لاستیک‌های آج دار قابل قبول». این حق شماست که از وسیله نقلیه‌ای با ضریب امنیت مناسب استفاده کنید و شرکت حمل بار، موظف است وسیله‌ای با مشخصات ذکر شده در ماده 6 را در اختیار شما قرار دهد؛ در غیر این صورت می‌توانید از واگذاری کارتان به شرکت خودداری کنید.
قرارداد حمل بار و چند نکته کلیدی
معمولاً ارتباط شهروندان با شرکت‌های حمل بار درون شهری، به صورت تلفنی است و وسیله نقلیه، با تعداد کارگر متناسب یا درخواستی، برای فرد درخواست کننده، به آدرسی که وی اعلام می‌کند، فرستاده و به همین دلیل، انعقاد قرارداد حمل بار میان راننده، به نمایندگی از شرکت و شهروند درخواست کننده، انجام می‌شود. برخی از رانندگان وسایل نقلیه مخصوص حمل بار، امضای قرارداد را به انتهای کار موکول می‌کنند و پس از اتمام اسباب‌کشی، قرارداد را برای امضا و نیز، اعلام رضایت مشتری، در اختیار وی قرار می‌دهند. این رویه در انعقاد قرارداد، اصولاً صحیح نیست. شما به عنوان شهروندی که متقاضی دریافت خدمات است، ابتدا باید از شرایط قانونی پیش بینی شده در قرارداد مطلع شوید تا بتوانید برای استیفای حقوق خود، به موقع و به طور مؤثر اقدام کنید. بنابراین، مؤکداً توصیه می‌کنیم که قرارداد حمل بار را پیش از آغاز عملیات نقل و انتقال اسباب و اثاثیه، به دقت مطالعه کنید و از وابستگی مستقیم راننده اعزام شده به شرکتی که با آن تماس گرفته‌اید، مطمئن شوید.
مسئولیت راننده در قبال سلامت حمل و نقل
راننده و کارگرانی که وی همراه خود آورده است، در زمینه آسیب‌هایی که به وسایل شما وارد می‌کنند، مسئول هستند. طبق ماده یک قانون مسئولیت مدنی، «هر کس بدون مجوز قانونی عمداً یا در نتیجه بی‌احتیاطی، به جان یا سلامتی یا مال یا آزادی یا حیثیت یا شهرت تجارتی یا به هر حق دیگری که به موجب قانون برای افراد ایجاد گردیده، لطمه ای وارد نماید که موجب ضرر مادی یا معنوی دیگری شود، مسئول جبران خسارت ناشی از عمل خود می باشد.» بنابراین، اولاً از سلامت بسته‌بندی اثاثیه اطمینان حاصل و ثانیاً، موارد احتیاط را به کارگران و راننده وسیله نقلیه یادآوری کنید. کارگران و راننده وسیله نقلیه می‌توانند در صورت اطمینان نداشتن از نقل و انتقال توام با سلامت برخی از اثاثیه، موضوع را به شما اعلام و از جابه‌جایی وسیله یا بسته‌بندی نامناسب، خودداری کنند. پیش از شروع عملیات اسباب کشی نسبت به این امر اقدام کنید و از کارگران و راننده بخواهید پس از وارسی بسته‌بندی‌ها، موضوع سلامت آن ها را به شما اعلام کنند. بهتر است در این‌گونه مواقع، دستخطی از راننده مبنی بر سلامت بسته بندی‌ها بگیرید؛ این مسئله، به ویژه در مواردی که به دلیل مشغله نمی‌توانید نظارت مؤثری بر کار داشته باشید، ضروری است. موکول کردن این مسئله به زمان پس از آغاز کار، ممکن است به بروز اختلاف میان دوطرف قرارداد حمل بار درون شهری منجر شود.راننده و کارگران متصدی حمل بار نیز، پیش از شروع کار باید مسیر حمل و حجم بار را با توانایی خود بسنجند؛ بدیهی است که آغاز انجام عملیات اسباب‌کشی توسط آن ها، حتی بدون انعقاد قرارداد کتبی، به این معناست که راننده و کارگران، توانایی و آمادگی خود را برای حمل بار، به شکل صحیح و بدون وارد آمدن آسیب، اعلام کرده‌اند. معمولاً در قراردادهای حمل بار، تعداد کارگران و مزد آن ها نیز، پیش‌بینی می‌شود. پرداخت مبلغی بیش از مزد تعیین شده در قرارداد به کارگران، کاملاً اختیاری است و آن ها نمی‌توانند مزدی بیش از مبلغ تعیین شده را، به هر عنوانی، از شما طلب کنند.
طرح اعتراض و درخواست رسیدگی
در صورتی که از نحوه جابه‌جایی بار، مبلغ دریافت شده، مدت زمان صرف شده برای حمل اسباب و اثاثیه یا نحوه برخورد راننده و کارگران راضی نبودید، از امضای رضایت نامه‌ای که در انتهای کار به شما ارائه می‌شود، خودداری کنید و موضوع را با شرکت در میان بگذارید. شرکت حمل بار موظف است به مورد طرح شده از سوی شما، به دقت رسیدگی و در صورت بروز تخلف، برای جبران خسارت و تنبیه متخلف، اقدام کند. اگر شرکت از انجام این کار خودداری کرد، می‌توانید موضوع را به اتحادیه مربوط اعلام و تقاضای رسیدگی کنید. آگاهی از مفاد قرارداد حمل بار، در این‌گونه موارد، می‌تواند شما را در رسیدن به حقتان یاری دهد. در هر صورت، مطابق ماده 20 آیین‌نامه، «رسیدگی به تخلفات شرکت یا مؤسسه درون شهری در خصوص عدم رعایت مفاد و شرایط فصل سوم این آیین‌نامه و تعیین جریمه نقدی مربوط یا مدت تعطیلی و لغو پروانه متخلف، بر عهده شهرداری و در مورد تخلفات ایمنی و تصادفات ناشی از قصور یا تقصیر شرکت یا مؤسسه و اعمال اختیارات موضوع این ماده، بر عهده کمیسیونی مستقر در شهرداری محل، متشکل از نمایندگان شهرداری، نیروی انتظامی (پلیس راهنمایی و رانندگی) و صنف مربوطه خواهد بود.»
اين مطلب درفهرست عناوين مطالب-رديف: مشاوره حقوقی
