وافور
وافور که گاهی به اشتباه بافور تلفظ می‌شود ابزاری است برای کشیدن و تدخین تریاک.[۱]
وافور از یک لوله چوبی خراطی شده، یک حقه (گلدانی) و بست و واشر و یراق برای اتصال این دو بخش تشکیل شده‌است.[۲]
امروزه مواد مخدر شیمیایی به تدریج استفاده از وافور را به حاشیه رانده‌اند.[۳] بنابراین استفاده از وافور روشی قدیمی، پر تکلف و پرهزینه محسوب می‌شود.[۴]
نگاری
نِگاری ابزاری است برای تدخین و کشیدن شیره تریاک.[۱]
سرنگ
چلم (ابزار تدخین)
چلم، چلیم یا چیلیم قطعه ای سفالی، چینی یا سرامیکی است که بخشی از قلیان و نگاری را تشکیل می دهد. چلم در قلیان آتشدان بوده و بخشی است که تنباکو و آتش (ذغال افروخته) در آن قرار می گیرد.[۱] چلم در نگاری کاربرد و وظیفه ای چون حقه در وافور را دارد.[۲]
چلم در افغانستان به مجموعه قلیان نیز گفته می‌شود.[۳]
پایپ (وسیله شیشه‌ای که اکثرا شبیه لامپ برقی است که محتویات آن را خارج کرده باشند)، زر ورق (برای حرارت‌دهی به کراک یا شیشه)، قاشق (که معمولا رنگ و رو رفته است و برای جوشاندن هروئین به کار می‌رود)، فتیله (دسته‌ای الیاف یا دستمال کاغذی لوله شده که با آتش زدن آن مواد مخدر را حرارت می‌دهند)، ظروف شیشه‌ای دست‌ساز خاصی که اغلب دارای اتصالات لوله‌ای و شلنگی است، سوزن و میله‌های فلزی که اکثرا یکی از انتهاهای آن بر اثر حرارت سیاه شده است.
سرنگ، لوله‌های شیشه‌ای یا پلاستیکی توخالی مانند خودکار که مغزی آن را خارج کرده‌اند (برای استنشاق و کشیدن دود متصاعد شده از حرارت دادن مواد مخدر)، جوهرلیمو (برای محلول‌سازی هروئین) و مشاهده صحنه مصرف مواد مخدر از جمله خوردن، کشیدن، استنشاق یا تزریق آنها از نشانه‌های مستقیم مصرف مواد مخدراست.
اين مطلب درفهرست عناوين مطالب-رديف: اعــتــیــاد و مــواد مــخــدّر
