شعر-عصر عاشورا شده تنها حُسین

عصر عاشورا شده تنها حُسین

عصرِ عاشورا شده تنها حُسین - بی کس و بی یاور و بی نورِ عین

بی علی و قاسم و عبّاس شد - روبرو با فرقه یِ نسناس شد

بی کس و تنها و جسمِ چاکچاک - با لب تشنه شده بر رویِ خاک

رفته یاران جمله هفتاد و دو تن - جملگی آسوده از رنج و محن

کس نمانده غیرِ زین العابدین - از برایِ آن امامِ بی قرین

گفت: هَل مِن ناصرٍ در این دیار - تا کند یاری ز دینِ کردگار

گفت: باشد یک مُعین و یاوری؟ - تا کند یاری زِ دین و رهبری

گفت: او هَل مِن مُغیثٍ بهر ما - تا کند یاریِ نَک از دینِ خدا

گفت: آیا یاوری بهرِ حرم - هست؟ یارِ اهلبیت محترم

لیک: جایِ یاری از آل رسول - آن زنان و کودکان زار وملول

رو بسویِ خیمه ها آورده اند - گویِ نامردی ز عالم برده اند

گفت: حسین آن سرورِ آزادگی - هان کجا شد غیرت و مردانگی؟

در میانِ خیمه ناموس خداست - حمله بر ناموس؟ پس غیرت کجاست؟

گفت: او اِن لَم یَکُن دین بر شما - غیرتی اینک بر اطفال و نسا

تا که باشم زنده، باشد محترم - جمله آنهائی که باشد در حرم

با عقب گردِ جُنودِ اشقیا - حفظ شد از حمله، ناموسِ خدا

لیک حمله بر حسینِ فاطمه - شد زِ هر سو زان عَدو با همهمه

تیغ و تیر و نیزه و یا چوب و سنگ - بر تنِ آقا نشستی، یا خدنگ

شد تنِ آقا سراسر غرقِ خون - ذکرِ آقا شد الیهِ راجعون

آخر الامر آمد آن شمرِ پلید - تا کُنَد اِجرایِ دستورِ یزید

تا جُدا سازد سرِ پاک حُسین - از تنِ آن پادشاه عالمین

گفت آقا تشنه ام ای شمر دون - ای عدوّ اللّه ای خوار و زبون

جرعه یِ آبی به لبهایم رسان - کُن خلاصم وانگه از دستِ خسان

لیک، آن شمرِ پلیدِ بی حیا - با لبِ تشنه بِکُشت آن شاه را

تشنه لب سبطِ نبی را سر بُرید - این چنین ظلمی به عالم کَس ندید

شد به نی چونکه سرِ پاکِ حسین - شُد غَمین آندم رسولِ عالمین

شد غمین آندم تمامِ انبیا - خون ببارید از زمین و از سما

خون ببارید ابرها بَرجایِ آب - تیره شد خورشید و نورِ ماهتاب

اوفتاد اندر ملائِک غلغله - شد زمین و آسمان در ولوله

باقری جانها همه بر لب رسید - موسمِ بی یاریِ زینب رسید

سروده شده توسط حجتالاسلام سیدمحمد باقری پور عصر عاشورا تابستان سال 1401

برای مشاهده کتاب مجموعه اشعار باقری روی لینک زیر کلیک فرمائید

http://dl.hodanet.tv/fileshtml/asharebageri.htm