روزِ جُمعه است بِیادِ اَموات

روزِ جُمعه است بِیادِ اَموات - سوره و حَمد بِخوان با صَلَوات

یادِ اَموات و پِدَر مادَر ها - هَست واجِب، پِسَرا، دُختَرها

پِدر و مادرِ تان هَر شَب و روز - بودَن اَز بَهرِ شُما، یک دِلسوز

صُبح تا شَب پِدَرَت بَر سَرِ کار - مادَرَت بُود تُو را هَمرَه و یار

پِدَرَت بُود پَیِ نان و غذا - تا که از جُوع کُنَد سیر تو را

روز و شب بُود پَیِ کار و تَلاش - تا که آماده کند نانی و آش

شب که میشُد بِه تُو میکرد نگاه - خستگیها هَمَه میرفت بِه چاه

مادَرَت بود مُدام هَمراهَت - یار و هَمراهِ گَه و بیگاهت

روز و شب بود به فِکرِ فَرزند - وِردِ او بُد، جِگَرَم، اِی دِلبند

گریه میکرد، شَب از گریه یِ تو - شاد میگشت زِ لَبخنده یِ تو

خود هَمِی سوخت زِ سوزِ سَرما - لیک آماده نَمودَت گرما

بُود بیدار زِ شَب تا بِه سَحَر - خورد اَز بَهرِ تو بَس خونِ جِگَر

تا دو سال شیر همیداد زِ جان - هَم مُراقِب که نمانی عُریان

پا بِپا راه همی بُردَت او - تا که رَهرَو بِشَوِی هَمچون او

اَلِف و بِ و تِ را یادَت داد - کَلِماتی به لَبانَت بِنهاد

کودکستان و دبستان هَر روز - هَمرَهَت بود که گَردی فیروز

نَوجَوانی و جَوانیت مُدام - بُود او پُشت سَرَت دَر اَیّام

تا که داماد شُدی یا که عَروس - دَستِ مام و اَبِ خُود نیک بِبُوس

گر که رَفته اَست زِ دارِ دُنیا - شاد کُن دَر صَفِ اَموات او را

باقری جُمعه بِیادِ اَموات - سُورَه و حَمد بِخوان با صَلَوات

سروده شده در یک جمعه پائیزی 1402

وبلاگ اشعار باقری

http://asharebageri.blogfa.com

مشاهده کتاب مجموعه اشعار باقری

http://dl.hodanet.tv/fileshtml/asharebageri.htm

کانال یار خراسانی

https://splus.ir/yarekhorasanirahabar